اشعار

دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را           نگـاهـی باز می گـیرد سر راه نگاهم را

کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را           که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را

---

من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم

من امشب بندۀ مولای سُرّ مَنْ رَءَا هستم

درون سینه ام انگـار شـور دیگری دارم           به لطف ساقی امشب درسبویم کوثری دارم

به دستی زلف یار ودست دیگر ساغری دارم           شرابی ناب از انگورهای عسگری دارم

من امشب عشق را تکرار در تکرار میخوانم

حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم

وزیده از پگاه شهر پیغـمـبر نسیمی که...           رسیده سالهایی قبل هـمراه شمـیمی که...

تمام شهررا پُرکرد آن فیض عظیمی که...           خبرداده است باز ازجلوه دست کریمی که

همان خلق وهمان خو درجمالش منجلی باشد

و مثل آن حسن آرام جان یک علی باشد

نگاهت چون مسیحاییست که برمرده ها جان است           که گاهی لرزه بر اندام مأموران زندان است

و یا ابریست که درآسمان هم حکم باران است           بگواین چشم انسان است یا ازآن یزدان است

توهم جسمی وهم جانی، توهم ابری وبارانی

صفاتت گفت یزدانی، خدایی یا که انسانی؟

رکاب سامرا را گـنـبد زرد تو مروارید           حریمت کـعـبـه آمال، قـبرت قـبـلـه امید

گدایان! هرکجا هستید، امشب هرچه میخواهید           دخیل عشق بندید ازهمان جا بر درخورشید

اگر که سـائــل شهر مـدیـنـه مجـتـبــی دارد

کسی چون عسگری را هم گدای سامرا دارد

می آیی و برای مهدی ات دلداده می سازی           هزاران عاشق در دام عشق افتاده می سازی

ز اشک دیده چشم انتظاران جاده می سازی           برای امر غیـبت شیعه را آماده می سازی

میان پرده اسرار خـدا را بی صدا گفتی

برای شیعیانت "افضل الاعمال" را گـفـتی

توآن معنای پروازی که بی تو هیچ بالی نیست           زلال جاری باران لطفت را زوالی نیست

به جز درد فراق مهدی ات آقا ملالی نیست           یقینا درکنار ماست امشب جاش خالی نیست

دعا کن تا که من هم جمکرانی باشم آقا جان

دعا کن تا ابد صاحب زمانی باشم آقا جان

اجازه میدهی امشب تو را ابن الرضا گویم           صفای مرقد شش گوشه ات را کربلا گویم

غریب سامرا از غـربت یک آشنا گویم           برایت قصۀ یک مادر و یک کوچه را گویم

از آن ابری زیر ظلمتش پوشاند ماهش را

ازآن مادر که در آن کوچه ها گم کرد راهش را

: امتیاز

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

---

سـر در قصـر بـهـشـتـی دلـم بنـوشـتـنـد             که مـسـلمـان مـرام حسـن عـسـگـری ام

چه کسی مثـل من دل شده دلـبـر دارد؟             چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته؛ تو را می خوانم             سربازار غمت؛ یـوسف من؛ مشتری ام

به همه نسل بـنی فـاطمه سوگـند که من             تا صف حشـر بگویم که علی اکبـری ام

: امتیاز

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

بر تـنـت نـارسـا خـلـعـت سـروری           دیو حور و ملك جن و انس و پری

جمله در محضرت گرم فرمان بری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای ز رخ داده نـور بر مـه و آفتاب           نـجـل خــتــم رسـل زادۀ بـوتــراب

پیـشـتر از سـؤال داده ما را جواب           دُرّ ده بـحـری و بـحـر یك دُرّ نـاب

كه بر آن ده كـنـد درّ تـو گـوهـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

سـیـنـه ات مـخـزن سرّ سـرو عـلـن           والـد حـضـرت حـجـة ابن الحـسـن

من كجا مـدح تو؛ تو كجـا مـدح من           مـهـر هر آسـمـان مـاه هر انـجـمن

در تـمـام وجـود كرده روشنـگـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

خال و خطت حسن خلق وخویت حسن           خلق و خویت حسن ماه رویت حسن

ماه رویت حسن عطرو بویت حسن           عطرو بویت حسن گفتگویت حسن

داده از هر حـسن خـالـقت برتـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

چـــارده آیـــنـه روی زیـــبــای تو           عـطـر مـهـدی دمد از نفـس های تو

در دل مـا بود چـون خـدا جـای تو           سورۀ قـدر و نـور نقـش سیمای تو

نـور حسن تو را مشـتـری مشتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

فیضت از سامره شـامل عالم است           گـفـته هـایت مـدام آیت محـكـم است

سـایـه ات بر سـر عـالـم و آدم است           گوهر مدح خلق در ثنایت كم است

وصـف تو بـایـد از مـنطـق داوری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

قـــدسآیـــان خــادم آسـتــان تــوأنـد           عـرشـیـان طـایـر بــوسـتـان تـوأنـد

عـــارفـــان بـنـده دوسـتـان تــوأنـد           زاهــدان لالــۀ گــلــسـتــان تــوأنــد

مهرو مه را بود بر درت اخــتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـاه رویـت بـرد جـلـوه از ده امـام           بر تو و مـادر و جـد و بـابت سلام

بی تو طاعت هدر بی تو جنت حرام           با تو قرآن درست بی تو دین ناتمام

مكـتـبت مـكـتب مـعـرفـت پـروری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـهـدی فـاطـمـه از تو یك یـاسـمـن           هـادی اهـل بیت بر لـبت بـوسـه زن

نورت از سامـره هادی مرد و زن           در جهان و جنان در زمین و زمن

كـثـرت خـیــر تـو می كند كـوثـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

گرچه عمرت همه حبس و تبعید بود           كـار تو دم به دم نـشـر تـوحـیـد بود

نـور عـلـمـت مـدام با اسـاتـیـد بـود           منطـقـت عـلـم را مـهـر تـائـیـد بود

لـشكـر دانـشت در جهـان گـسـتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای تـــولای تـو دیـن و آئــیــن مـن           مهر تو خوشتر از جان شیرین من

روح پــاك دعــا ذكــر آمـیــن مـن           كــل ایــمــان مـن؛ هـمــۀ دیـن مـن

میثم از وصـف تو می كـنـد دلبـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

: امتیاز

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

---

مـیـان مــزرعـۀ سبـز اسـتجـابـت تو            کنـار چـشمۀ خـورشید کـشت قـلبم را

مـرا اسیـر تمـاشـای چـشم هایت کرد             سـپـس نهـاد مـیـان بهـشـت قــلبـم را

دخـیـل پنجـره های حـرم شدم تا حـق            رهـا نـمود ز کعـبـه، کـنشت، قلبم را

خدا گواست که من از ازل گدای توأم

اسیـر رحمت و فضل تو، مبتلای توأم

ز بسکه آهوی چشم تو دلبـری کرده            دل رمــیـدۀ مـا را کــبـوتـری کــرده

من چو ذره کجا و زیـارت خـورشید            نـگـاه روشـن تـو ذره پـروری کـرده

بهشت چشم رئوفت چه رونـقی دارد            کـه با بهشت خـدا هم بـرابـری کرده

فـدای عـاطـفه های نـگـاه پُـر مـهرت            مـرام قـلب مـرا عـشق بـاوری کرده

چقدر تازه مسلمان کـنار خـود داری            مـسیـح چـشم تو کـار پـیـمبـری کرده

شکـوه ناب ولایت تویی که دل ها را            تـجـلــیـات نـگـاه تـو حــیـدری کـرده

همیـشه معجـزه های تو منجـلی بـوده

همیشه ذکر کـثـیرت عـلی علی بوده

: امتیاز

اى آفـتـاب مـهـر تـو روشنـگـر وجـود           در پـیشگـاه حكـم تو ذرّات، در سجـود

اى میر عسكرى لقب اى فـاطمى نسب           آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟

---

عـلمت محـیط، بر همه ذرات كـائـنـات           فیضت نصیب، برهمه درغیب و در شهود

تاریخ تـابنـاك حـیـاتت، گـر اندك است           بـر دفــتـر مــفــاخـر اسـلامـیـان فـزود

عـیـسى دمـى و پـرتـو رأى مـنـیـر تـو           زنـگـار كـفـر از دل نصـرانـیـان زدود

این افتخـار گشته نصیبت كه از شرف           در خـانه تو مـصلـح كـل دیده برگـشود

اى قـبـلـه مـراد كه در بـركـة الـسّـبـاع           شیـران به پیش پـاى تـو آرند سر فرود

قـربـان دیـده اى كه به بزم تو فـاش دید           جاى قدوم عیسى و موسى و شیث و هود

قـرآن نــاطــقـى تـو و قـــرآن پــاك را           الحـق مـفسـّرى، ز تو شایـسـته تـر نبود

دشمن بدین كـلام ستاید تو را كه نیست           در روزگار،چون تو به فضل وكمال وجود

شـادى به نزد مردم غـمدیده نـارواست           جان ها فداى لعل لبت كاین سخن سرود

مـدح شمـا، ز عـهـدۀ مـردم برون بـود           اى خـانـدان پـاك، كه یـزدانـتـان سـتـود

از نـعـمـت ولاى شـمـا خـانـدان وحـى            مـنّت نـهـاد بر هــمـگـان، خـالـق ودود

اى پورهادى،اى حسن العسكرى ز لطف           بپذیـر، از «مؤیـد» دلخـسـته این سرود

: امتیاز

کـیستم من؟ گوهر ده بحر نور کـبریایم            آفتـاب سـامره، روشنـگـر ملک خـدایم

آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحایم            کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم

---

منـظر حُـسن خدا مصباح انوار الهـدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من همان دریای نور استم که نور از آن دمیده            دین و دانش را خدا در موج موجم پروریده

در درونم گـوهر نابی چو مهدی آفریده            انتهایم را به جز چشم خدا چشمی ندیده

بشـنوید ای آسمانی‌هـا زمیـنی‌ها صدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

چارده معصوم گل پیداست از باغ جمالم            نیست آگه از جلالم، غیر ذات ذوالجلالم

تـشنـگان چـشـمۀ تـوحیـد را آب زلالـم             بـنـده‌ام اما چو حـی بی‌مـثالم، بی‌مثـالم

فیض ‌بخش عالمی از شهر « سُرّ من رآ»یم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من علی بن جواد بن رضا را نور عینم            پیشتر از عالـم خلقت هـدایت بوده دینم

گر چه در سنّ شبـابم پیر خلق عالمینـم            هم محمّد، هم علی، هم مجتبایم، هم حسینم

هم بوَد زهد و کمال و عصمت خیرالنسایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

پیشتر از خلقتم بر چشـم عالم نور دادم            بر همه شور آفرینان تا قیامت شور دادم

پاسخ موسی بن عمران را به کوه طوردادم            حاجت ارباب حاجت را ز راه دور دادم

همچو اجدادم ز خلق عالمی مشکل‌گشایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

: امتیاز